Otóż bardzo lubię gry RPG, ale nie gram w nie za często. Zbyt mnie od siebie uzależniają, wymagają zbyt wielkiego zaangażowania od gracza i pochłaniają połacie czasu. Pamiętam jak z braćmi rozgramialiśmy kiedyś wielkie bandy wilków i elfów, na początku w Might and Magic IV, a potem w Tibii (każdy w to kiedyś grał
) i Metinie. Było też sporo ambitniejszych tytułów, jak Diablo, czy
Gothic, natomiast nic bardziej ambitnego. Pamiętam też jak wiele czasu
zatraciłem w tych grach. Przy Metinie i Tibii jest mi aż głupio.Graczem przez prawdziwe "G" stałem się tak na prawdę 2 lata temu, gdy jak szalony śledziłem różne serwisy o grach etc. w 2010 roku kupiłem sobie PS3 (mój komputer nie jest zdatny do gry) i zacząłem kupować produkcje, które miały mi odkupić ostatnie lata. Heavy Rain, God of War Collection, Resistance 2, Killzone... Wszystko to tytuły zacne, ale w sumie każdy z nich ma dość prosty, niezbyt rozbudowany model rozgrywki. Przy okazji wielkiego growego bumu w listopadzie wyszło na świat wiele zacnych tytułów. Battlefield 3, MW3... Jednak tylko jeden z tytułów zyskał miano "Najlepszej gry roku" podczas Video Games Awards 2011: nowa część serii The Elder Scrolls. W sumie dopiero ten tytuł zmusił mnie do zagrania w produkcję.
To, czego dowiadujemy się na początku w sumie wystarczy, aby opisać całą główną fabułę gry. Jesteśmy osobą niesłusznie schwytaną przez cesarstwo i skazaną na egzekucję. Jednak w ostatniej chwili udaje nam się uciec dosłownie spod topora. Powodem uratowania naszego życia jest inwazja smoków, stworzeń znanych ludziom jedynie z legend (jasne, otaczają ich trolle, hordy nie-umarłych a i tak uważają, że smoki to bajka...). Oczywiście nam, jako jednym z nielicznych udaje się uciec przed usmażeniem i niedługo stajemy na rozstaju, na którym znalazłby się każdy obcokrajowiec, który przybył do nieznanego kraju i został wplątany w intrygę polityczną. Musi zadecydować, czy stoi po stronie Cesarstwa (tutaj wszyscy wyglądają niepokojąco podobnie jak żołnierze z Imperium Rzymskiego...) czy konkurencyjnym Stormcloacks. Problem polega na tym, że wybór jest tu znaczący, bo z władcami obu stron powiązana jest historia morderstwa pewnej znaczącej osobistości i w naszej kwestii leży decyzja, kto to zrobił. Sprawę utrudnia trochę to, że jesteśmy "Dragonborn", czyli zrodzonymi ze smoka, co zwiększa nasz poziom rozchwytywania +10 do lansu.
Ogólnie nie mogę powiedzieć, że jestem pozytywnie zaskoczony Skyrim, bo wiem, że jest to produkcja bardzo dobra. Natomiast mogę powiedzieć, że gra spełniła wszystkie moje oczekiwania. Gra się bajecznie, system walki jest miodny, grafika zachwyca (silnik graficzny Obliviona, ftw), a fabuła, jakby nie patrzeć - wciąga. Zachwyca praktycznie wszystko w tej grze i w sumie bardzo mało rzeczy wydaje się być wybitnie głupich, ale to już podlega dyskusji, czy nie jest to kwestią tego że sporo się naczytałem przed nabyciem gry i znałem sporo usterek, jakie mogły mnie napotkać. Tak więc unikam strzelania do kurczaków, aby nie zginąć śmiercią marną, konie kradnę dopiero o zmroku i nie kradnę od sprzedawców, jeśli nie upewnię się, że mają wiadro na głowie. A propos kurczaków - strzeżcie się. To chyba już zasada numer jeden tej produkcji - NIGDY nie zabijaj kurczaków. Niech przestrogą będzie dla Was moja historia:
Wkraczając do pierwszej odkrytej wioski postanowiłem sprawdzić, czy zabicie kury jest rzeczywiście tak serio traktowane. Wziął łuk i zastrzeliłem pierwszą z brzegu, jeszcze zanim wszedłem do wioski. Nie zdążyłem zobaczyć, co ma w środku, a już pędzili za mną gospodarze z mieczami i sztyletami. Jako, że byłem dopiero na pierwszym poziomie, musiałem uciekać. Znalazłem wieżę z bandytami, zabiłem ich, zabrałem uzbrojenie i wróciłem do wioski z nadzieją, że ludzie pogodzili się już z utratą kuraka. Powitał mnie łucznik strzelający z daleka, zanim zdążyłem przekroczyć spory strumień, który nas dzielił. Stwierdziłem więc "the hell", przekroczyłem strumień i zabiłem łucznika oraz gospodarzy. Szczęśliwy, że mam już spokój postanowiłem wypełnić pierwszą misję. Wszedłem do domu obok i okazało się, że osoba, u której miałem zabrać zadanie nieźle się wkurzyła za śmierć sąsiadów i wraz z rodzinką postanowiła zakończyć mój żywot. Oczywiście, ich też musiałem wyrżnąć. I tak oto zwalił się mój wątek główny na pierwszym zapisie - z powodu głupiej kury.
Irytować mogą też trochę błędy techniczne, jakie zastałem na konsoli. Od czasu do czasu gra nie złapie uderzeń, którymi traktujemy przeciwnika, a nawet przytnie nam grę (mnie raz się zdarzyło, że ścięła się cała konsola. Na PS3 to pół biedy, ale nie chciałbym czegoś takiego na X360...), ale szczerze...? Gra jest tak niesamowita i tak wciąga, że te błędy są ledwo widoczne. Jednym bardzo sporym mankamentem może być to, że na konsolach teoretycznie Nie ma polskiej wersji językowej gry. Teoretycznie, bo kto ma zhackowanego XBoxa, może sobie wgrać łatkę polonizacyjną z wersji na PC. I znów PS3 pozostaje Forever Alone...
Ogólnie: Wrażenia bardzo pozytywne. Dawno nie grałem w gry RPG jak już wcześniej wspomniałem, ale myślę, że Skyrim zachęci mi do powrotu do tego gatunku. Ba, nawet niedawno zacząłem planować kupno Dangeons and Dragons dzięki tej produkcji (no i dzięki The Big Bang Theory oczywiście)! Nie wiem, czy zatracenie się w świecie smoków, krasnoludów i trolli wyjdzie mi na dobre, ale uważam, że warto spróbować.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz